استفاده از نانو الماس برای درمان سرطان

استفاده از نانو الماس برای درمان سرطان

با اتصال داروهای شیمی‌درمانی به ذرات کوچکی به نام نانوالماس‌ها می‌توان میزان اثربخشی داروها را افزایش داد.

اثر داروهای ضد‌سرطان خیلی زود از بین می‌رود، زیرا قبل از اینکه این داروها برای انجام کار خود زمان داشته باشند، سلول‌های سرطانی آنها را به سرعت به بیرون تخلیه می‌کنند.

این مقاومت دارویی در 90درصد از سرطان‌های بدخیم موجب شکست درمان می‌شود.

نانوالماس‌ها در قالب ذرات کربنی به قطر 2تا8 نانومتر با یک ساختار هشت‌وجهی ناقص که بر خلاف الماس یک قابلیت چندوجهی را ارائه می‌دهد، بر این مشکل غلبه می‌کنند.

زیرا پروتئین‌های انتقال سلولی که معمولاً دارو را به بیرون از سلول تخلیه می‌کنند، نمی‌توانند آنها را حمل کنند بنابراین دارو در داخل سلول باقی می‌ماند.

شیمی سطح نانوالماس‌ها آنها را به ذراتی ویژه تبدیل می‌کند.

سطوح وجهی الماس‌ها دارای ویژگی‌های متفاوتی مانند بار الکتریکی هستند.

برای مثال

یک دارو را می‌توان به یک سطح خنثی متصل کرد، در حالی‌که وجه دیگر دارای یک بار الکتریکی است که به نانوالماس اجازه می‌دهد تا در سیالات منتشر شود.

از لحاظ نظری

نانوالماس‌ها را می‌توان با یک دارو و یک واسطه بارگذاری کرد تا سلول‌های سرطانی را مورد هدف قرار دهند.

سایر نانوذرات‌ها مانند پلیمرهای مصنوعی ساخته شده از PLGA (اسید پلی‌لاکتیک کوگلیکولیک) از قبل برای انتقال دارو در کاربرد بالینی استفاده می‌شوند.

اما آنها دارای این تطبیق‌پذیری سطحی داخلی نیستند.

نانوالماس‌ها غیرسمی بوده و موجب التهاب نمی‌شوند و همچنین برای تولید در مقادیر زیاد ارزان هستند.

اولین ایده نانوالماس‌ها استفاده از آنها به‌عنوان عوامل ایجاد اصطکاک در صنعت خودروسازی بود.

دانشمندان، داروی ضد‌سرطان دوکسوروبیسین را به نانوالماس‌ها متصل کردند.

آنها موش‌های مبتلا به تومورهای کبدی را با این ترکیب یا با دوکسوروبیسین به تنهایی درمان کرده و میزان داروی موجود در تومورها را 2روز بعد بررسی کردند.

آنها دریافتند که میزان دوکسوروبیسین در موش‌های درمان شده با ترکیب نانوالماس در مقایسه با موش‌هایی که دوکسوروبیسین را به تنهایی دریافت کردند، 10برابر بیشتر بود و به‌مدت 7روز در سطح بالا باقی ماند.

تومورهای موش‌هایی که نانوالماس-دوکسوروبیسین را دریافت کردند، کوچک‌تر شدند و به‌مدت طولانی‌تری نیز زنده ماندند.

سپس گروه هو با استفاده از یک مدل سرطان سینه که نسبت به دوکسوروبیسین فوق‌العاده مقاوم است، آزمایش سخت‌تری را با نانوالماس‌ها انجام دادند.

در آنجا نیز ترکیب نانوالماس- دوکسوروبیسین بهتر کار کرد.

نانوالماس‌ها همچنین میزان سمی‌بودن دارو را با آزادسازی کندتر آن به میزان قابل توجهی کاهش دادند.

دوزهایی که درصورت تجویز داروی آزاد به موش‌ها آنها را می‌کشت، هنگامی که با نانوالماس‌ها منتقل شد، حتی وزن موش‌ها را نیز کاهش نداد.

اما مفهوم استفاده از نانوالماس‌ها برای انتقال دارو هنوز در مراحل اولیه خود قرار دارد.

هنوز آنها در انسان مورد استفاده قرار نگرفته‌اند.

گردآوری:کیوسک نانو